De meeste boeren in Gilze en Rijen hadden in de winter weinig te doen en looiden daarom huiden. Ze verkochten die aan schoenmakers, die er op hun beurt mee aan de slag gingen en de schoenen onder dorpsgenoten of op de markt in Breda afzetten.
De schoenmakerij kwam vooral in Gilze tot ontwikkeling, in Rijen wat minder. Begin 1800 was er in Gilze al een toename te zien. Maar toen vóór en tijdens de Eerste Wereldoorlog de soldaten goed schoeisel nodig hadden, groeide de schoenindustrie pas echt. Er kwamen grotere fabrieken, die flink wat personeel nodig hadden. Veel vrouwen en meisjes vonden er werk als stikster. De mannen waren de schoenmakers.
In de jaren zeventig van de vorige eeuw kwam er in beide dorpen de klad in. De schoenindustrie kreeg het zwaar te verduren, onder andere door de buitenlandse concurrentie. Zo zwaar zelfs dat het schoenen maken in onze gemeente helemaal verdween.
